کس عسل بی‌نیش از این دکان نخورد

Monday, August 20, 2018

کس عسل بی‌نیش از این دکان نخورد

بياد غزل بسيار زيباي حافظ افتادم كه در وصف بي وفايي سروده و اتفاقا همين مورد رطب رو مطرح كرده كه دقيقا براي من اتفاق افتاد ... چند سال پيش هم با تيم كوهنوردي رفته بوديم باغملك مزرعه برادر آقاي كياني كه چند تايي كندو داشت من فقط خواستم در كندو رو بازكنم كه ازش عكس بگيرم ( عسل هم نخواستم بخورم ) زنبورها ريختن رو سرم و صورتم  رو نيش زدند كه يه لپم  بشكل خيلي ناجوري باد كرد و چند ساعت اينطوري بود ...

کس رطب بی‌خار از این بستان نچید

اين نشون ميده كه عادت نيش زدن  زنبورها -  تيزي خارهاي درخت نخل  و نيز خطر دلبستگي  به پست و منصب از زمان حافظ تا حالا هيچ تغيير نكرده و  .... ( دست گذاشتن روي اين اصول ثابت يكي از دلايل  راز ماندگاري اشعار حافظه ... )

سعدي هم در اين باره شعري دارد كه مي گويد

يكي بر سر شاخ و بن مي بريد ...

و منظورش اين است كه حاكماني كه به زير دستان خود ظلم مي كنند در واقع پايه هاي حكومت خود را تخريب مي كنند.

كاهش همه حاكمان دست كم اين غزل حافظ رو بخونن و از سرنوشت شاه مبارزالدين كه آن همه كشت و كشتار كرد و آخرش بدست شاه شجاع به چشمانش ميل كشيدند درس عبرت مي گرفتند.

دل منه بر دنیی و اسباب او

زانکه از وی کس وفاداری ندید

کس عسل بی‌نیش از این دکان نخورد

کس رطب بی‌خار از این بستان نچید

هر به ایامی چراغی بر فروخت

چون تمام افروخت بادش دردمید

بی تکلف هر که دل بر وی نهاد

چون بدیدی خصم خود می‌پرورید

شاه غازی خسرو گیتی‌ستان

آنکه از شمشیر او خون می‌چکید

گه به یک حمله سپاهی می‌شکست

گه به هویی قلبگاهی می‌درید

از نهیبش پنجه می‌افکند شیر

در بیابان نام او چون می‌شنید

سروران را بی‌سبب می‌کرد حبس

گردنان را بی‌خطر سر می‌برید

عاقبت شیراز و تبریز و عراق

چون مسخر کرد وقتش در رسید

آنکه روشن بد جهان‌بینش بدو

میل در چشم جهان‌بینش کشید

 خود خواجه حافظ درجايي ديگر مي گويد :

شکوه تاج سلطانى که بیم جان درو درج است

 کلاهى دلکش است اما به ترک سر نمى ارزد…

خلاصه اينكه اين بظاهر شكوه و جلال حكومت كردن و رهبري با وجود اينكه خيلي حال ميده و طعم قدرت خيلي شيرينه .... ولي ارزش اينكه آدم جونش رو از دست بده نداره ... واقعا هم همينطوره ... من ترجيح ميدم يه فقير يه لا قبا باشم و عمر طولاني و طبيعي داشته باشم تا اينكه حاكم و فرمانروا باشم و سرم و از دست بدم !

...............محمد توكلي – 29 مردادماه 1397 – ممكو